No i Święta za nami. Laserowcy tym razem odpoczywali, Optimiściarze mieli je spędzić pracowicie w Chorwacji i Słowenii. Niestety plan nie do końca został zrealizowany - cóż nie tylko u nas zima nie daje za wygraną.

Relacja Magdy z wielkanocnego wyjazdu:

We czwartek, 21 marca, bladym świtem, wyjechaliśmy do Chorwacji na obóz żeglarski. Jechaliśmy 13 godzin. Widok zza okna był piękny przez cala drogę. W końcu, dotarliśmy do celu - Crikvenicy. Jest to piękne miasteczko, złożone z wielu bardzo ładnych starych domków. Od razu pojechaliśmy do domu, w którym mieliśmy mieszkać. Było w nim ładnie i przytulnie, a tuż pod oknem przebiegał długi, wysoki wiadukt. Od razu zabraliśmy się za rozpakowanie bagaży, później zjedliśmy obiad i poszliśmy spać. Następnego dnia rano musieliśmy wstać wcześnie, ponieważ w ostatniej chwili okazało sie ze regaty zaczynają się dzień wcześniej niż myśleliśmy, więc szybko się zebraliśmy i pojechaliśmy do portu rozpakowywać łódki. Poszło nam to całkiem sprawnie i bez problemu zdążyliśmy na - jak sie później okazało - jedyny wyścig tych regat. Drugiego dnia nie wypłynęliśmy na wodę, ponieważ nie było wiatru. Puszczenie wyścigów trzeciego dnia również się nie powiodło, bo po okolicy chodziła bora - bardzo silny wiatr z gór. Regaty się nie odbyły, ale w tym jednym wyścigu, najlepiej z naszej grupy wypadł Świstak. W poniedziałek, już po raz trzeci, nie wypłynęliśmy na wodę, bo bora przyszła. Potem, przez kolejne dwa dni, mieliśmy treningi. Pierwszego dnia było bardzo ciepło, ale drugiego juz zimniej; przez obydwa dni wiało słabo. Pakowanie do Slowenii poszło nam bardzo sprawnie. Podczas pobytu codziennie szliśmy grać w piłkę na boisko. Ostatniego dnia, zagraliśmy mecz z Chorwatami.   

We czwartek 28 marca pojechaliśmy do miejsca gdzie spędziliśmy resztę wyjazdu, czyli Portoroż. Potem okazało się, że jest to adriatyckie Monte Carlo. Na miejscu pierwszą rzeczą, jaką zrobiliśmy, było rozpakowanie i otaklowanie łódek. Niestety nie zeszliśmy na wodę tego dnia, bo nie wiało. Następnie pojechaliśmy do miejsca gdzie mieliśmy mieszkać. Wszyscy, łącznie z trenerem, byliśmy rozczarowani rozmiarami naszych kuchni. Zajęliśmy dwa apartamenty: w jednym mieszkał trener i chłopcy, a w drugim dziewczyny. Pierwszego dnia regat było zimno i bezwietrznie, przez co nie było wyścigów, ale trzymali nas nad wodą ubranych w suchary aż do 15. Cały dzień lało, więc na koniec byliśmy przemoczeni, zmarznięci i odpadały nam palce. Drugiego dnia wiało słabo, ale udało się rozegrać jeden wyścig. Było bardzo nieprzyjemnie, bo znów przez cały dzień padał deszcz i było zimno. Wieczorem ja, Paulina, Świstak, Karol i jego rodzice, którzy przyjechali w piątek wieczorem, poszliśmy na wielkanocną mszę do katedry w Piranie. Jest to miasteczko, które kiedyś było własnością Państwa Weneckiego. Aby się tam dostać musieliśmy wejść na górę, z której roztaczał się przepiękny widok. Wszędzie dookoła nas była woda , w której odbijały się światła z sąsiednich wysp. Pod nami widzieliśmy bardzo ładnie oświetlony Plac Wenecki. W niedzielę rano, na śniadanie wielkanocne poszliśmy do rodziców Karola. Jedzenie było pyszne. Po tym miłym poranku musieliśmy przygotować się do wyścigów. Na wodzie wiało bardzo mocno i deszcz nie odpuszczał. W sumie regaty zakończyły się trzema wyścigami. Najlepiej poszło znów Świstakowi oraz Michalinie. Tego dnia regat było bardzo zimno, a my musieliśmy się jeszcze spakować. Każdy po spłynięciu z wody był zmarznięty i obolały, wiec nikt nie kwapił się sie do szybkiego pakowania. Na dodatek ci, którzy spłynęli do portu wcześniej, przebrali się od razu w suche rzeczy, co w połączeniu z nieustającym deszczem nie było dobrym pomysłem. Niestety musieliśmy wziąć się w garść i spakować łódki. Zajęło nam to wyjątkowo dużo czasu, a przebywanie z mokrych rzeczach na silnym wietrze sprawiło, że zmarzliśmy jeszcze bardziej. Gdy tylko skończyliśmy pracę przy sprzęcie, ku naszej wielkiej uldze wróciliśmy do apartamentów i mogliśmy się przebrać w suche ubrania. Dyżurne, czyli ja i Wydra rozwiesiłyśmy rzeczy i poszłyśmy pomagać przy obiedzie, a reszta miała za zadanie się spakować. Po jedzeniu, mieliśmy jeszcze niecałą godzinę na skończenie pakowania i włożyliśmy bagaże do auta. Później ja i Wiktoria musiałyśmy iść dalej pełnić obowiązki dyżurnych, robiąc wszystkim kanapki na drogę. Rano wstaliśmy o 5:30,  dopakowaliśmy rzeczy, które zostały i po 45 minutach wyruszyliśmy w drogę powrotną do mroźnej i zaśnieżonej Warszawy. Jeszcze zanim zdążyliśmy wyjechać ze Słowenii, zaczął padać deszcz ze śniegiem.

Podczas wyjazdu trener Jurek jak zwykle dbał o to, abyśmy każdą wolną chwilę spędzali w pożyteczny sposób, więc każdego wieczoru ja i Karol musieliśmy robić próbne testy i ćwiczenia do testu kompetencyjnego, który będziemy pisać po powrocie, a Świstak znów dostał lekturę do czytania (tym razem była to „Zemsta"). Niestety wyjazdu  nie można zaliczyć do najbardziej udanych, ponieważ, za sprawą niesprzyjających warunków, pływaliśmy bardzo mało.

Zdjęcia na FB